ខ្ញុំដឹង ថាខ្ញុំមិនដូចពីមុន

កាលពីមុន ខ្ញុំគឺជាមនុស្សម្នាក់ ដែលធ្វើអ្វី តែងតែចង់ឲ្យអ្នកដទៃបានដឹង ចង់ឲ្យគេខ្វល់ ចង់ឲ្យគេឯងយល់ចិត្ត ចង់ឲ្យគេយកចិត្តទុកដាក់ជាមួយ ធ្វើអ្វីក៏ដោយ ចង់ឲ្យគេចាប់អារម្មណ៍ មិនថាពេលខ្ញុំសប្បាយ ជាពិសេស គឺពេលដែលខ្ញុំមានទុក្ខ មិនសប្បាយចិត្ត គិតមិនចេញ ក្នុងចិត្ត ពេញដោយបញ្ហារាប់ជំពូក ក៏តែងតែចង់ឲ្យគេលូកដៃដឹងឮ ឬមានអ្នកលួងលោម ផ្ដល់កម្លាំងចិត្ត​ ផ្ដល់ក្ដីសង្ឃឹម តែអ្វីៗមិនដូចចិត្តដែលខ្ញុំត្រូវការ វាមិនដូចការគិតរបស់ខ្ញុំ គ្រប់ពេលដែលខ្ញុំកាន់តែទាមទារ វាជាពេលដែលខ្ញុំកាន់តែខូចចិត្ត អន់ចិត្ត គិតច្រើនតែម្នាក់ឯង ខ្ញុំគិតវែងឆ្ងាយ ខ្ញុំខ្វល់ខ្វាយ ខ្ញុំក្ដៅក្រហាយ វាក៏ក្លាយទៅជាការសន្សំគំនុំទៅវិញ ។

ពេលដែលខ្ញុំចង់ឲ្យមនុស្សម្នាក់ជួយខ្ញុំ នៅក្បែរខ្ញុំ តែត្រូវគេបដិសេធម្ដងហើយម្ដងទៀត វាធ្វើឲ្យខ្ញុំកាន់តែឃ្លាតឆ្ងាយពីមនុស្សទាំងអស់ ខ្ញុំត្រូវរស់នៅក្នុងសភាពនៃមនុស្សឯកា ខ្ញុំក្លាយជាមនុស្សដែលមិនត្រូវការអ្នកណាមកលួង ឬនៅក្បែរ ព្រោះតែថា បើទោះជាខ្ញុំចង់ ក៏គ្មានអ្នកណាចង់ដែរ ដូចនេះហើយ គេនៅតែគេ ខ្ញុំនៅតែខ្ញុំ លែងសន្សំអារម្មណ៍ខឹង អន់ចិត្ត គិតច្រើនទៀតហើយ នាំឲ្យខ្លួនឯងកាន់តែស្មុកស្មាញទៅវិញទេ ។

ពេលវេលាកន្លង បញ្ហាដែលធ្លាប់ហែលឆ្លង បានសណ្ឋិតនៅក្នុងការចងចាំ ដាំជាប់ក្នុងចិត្ត មិនភ្លេចទេ ពេញមួយជីវិត ...

ខ្ញុំធ្លាប់ខឹងនឹងគេ តែគេមិនដឹង ខ្ញុំធ្លាប់អន់ចិត្តនឹងគេ តែគេមិនខ្វល់ ខ្ញុំធ្លាប់ចង់ឲ្យគេខ្វល់ តែបានត្រឹមតែទទួលនូវភាពព្រងើយកន្តើយ ម្ល៉ោះហើយ កុំឲ្យខ្លួនឯង កាន់តែយ៉ាប់យ៉ឺន ពិបាកជាងនេះ គឺមានតែរៀនរស់ រៀនក្រោកឈរ រៀនលួង រៀនថែខ្លួនឯង ដោយខ្លួនឯងទៅវាល្អជាង ការដែលព្យាយាមទៅទាមទារពីគេ ។

មានមនុស្សមួយចំនួន បាននិយាយថា ខ្ញុំប្រែប្រួល ខ្ញុំផ្លាស់ប្ដូរច្រើនណាស់ ខ្ញុំមិនប្រកែកទេ ព្រោះវាជាការពិត ខ្ញុំព្រមទទួលយក ព្រោះខ្ញុំក៏ដឹង ថាខ្លួនឯងមិនដូចមុន


វាជារឿងធម្មតាទេ ដែលមនុស្សម្នាក់ៗត្រូវតែរៀនកែប្រែ ផ្លាស់ប្ដូរខ្លួនឯង ...